İkizler okula başladığından beri akşamları çok zor uyuyorlar
uykuları geliyor ama 23:00 ten önce
uyumuyorlar. Düzenleri bozuldu. Akşam en son ben de sinir krizi geçirdim,
oturduk üçümüz ağladık. Sonrasında ikizlerden biri kustu. Meğer okulda dondurma
yedirmişler, mideyi üşütmüş. Yavrum ondan uyuyamıyormuş. Neyse komple yatak üst baş hepsini bir güzel
değiştirdik. Yatağa inci tanesi gibi dizildik, üç bayan. Vallahi kızlar dedim
ben dayanamıyorum uyuyacağım, sızmışım ağlayarak. Onlar ne zaman uyudular hiç
bilemiyorum. Sürekli bır bır bır... okula gitmeyeceğim, uyumayacağım, anne
canım sıkılıyor, anne dişlerim çıkmasın ağrıyor... gürülteleri arasında resmen
sızmışım. İyi ki sızmışım yoksa kendime birşey yapardım.
Kafamı duvara doğru
vurmak istediğimi hatırlıyorum bir ara..
Nitekim sabahı hayırlısı ile
ettik,sabahta şükrettim ters bir hareket yapmadığım ve ex’i arayıp ana avrat
küfretmediğim için. Haketmiyor mu,
dibine kadar hakediyor. Ama ne dedik: “Seni Allah’a havale ediyorum” aynen
böyle. Hiç yokmuş gibi düşünüyorum. Annem sabah dedi ki “onu arayıp ne yapacaktın”,
“bir de o olsaydı o çocuklardan beter, boşşşveeer olmaması daha iyi”; vallahi
bu kadın var ya bir de okusaymış filazof olurmuş. Öyle akıllar veriyor ki,
saatlerce konuşmuyor öyle. Sadece bir cümle ediyor, tamam. Ama bu dönemde
anneciğimi de hırpalamadım değil, çok ağladığım ,bağırdığım dönemlerim oldu. Özür
dilerim annem dediğimde bana ne dedi; “bana bağır , bağıracaksın tabi başka
kime bağıracaksın, ağlamak istiyorsan da ağla, ağlamak iyileştirir” . Yaaa işte
annelik böyle birşey, ne kadar kırıp döksen de onlardaki çocuklarının sevgisini
hiçbirşey yıkamaz.
Seni seviyorum annem, iyi ki varsın.