HASSAS ANNE

Hani derler ya.. "Nasıl desem?" Ben de "Nasıl yazsam?" diyorum. Yazmak istiyorum, tutukluk geliyor üstüme bazen. Ex'i anlatmak istemiyorum artık. Çocuklarımı, anneliğimi anlatmak istiyorum daha çok. Ama neresini anlatayım bilemiyorum? Hakkını veriyor muyum acaba anneliğimin? Çocuklarıma iyi anne olabiliyor muyum? Bu sorular kafamda. Baktığınızda; işe gidip geliyorum, onları uyutuyorum, oynuyorum, bol bol sarılıp öpüyorum, onları ne kadar sevdiğimi söylüyorum. Onlar yatınca iş çalışmaya çalışıyorum. Arada da kaçamak yapıp keyfime bakıyorum ama bunu haftada maksimum iki defa yaptığım halde (babaları aldığı zaman, yada annem burada iken); suçluluk hissediyorum. Benim kafamda annelik, kafasında sorunları olmayan, takıntısı olmayan, duygularına yenilmeyen güçlü bir anne. Bu anne ne yapar? Çocuklarının eğitimine odaklanır. Her gece okulda öğrendikleri konuları pekiştirmesi için onlarla oyunla karışık tekrar yaptırır. Onların gelişimleri ile ilgili kitap okuyup ona göre davranır. Sorumluluk hissi vermeye çalışır, kurallar koyar. Benim çocuklarımın yaşı tam karakterlerinin oturduğu bir yaş dönemi. Eğer şimdi onlara disiplini, kuralları öğretmezsem, savruk tipler olabilirler mi? diye kafamda kuruyorum. Çok okusunlar, özgüvenli olsunlar ve hayat onları yıkmasın istiyorum. İstiyorum da istiyorum ama bu yazdıklarımın çok azını yapabiliyorum. Bazen her konuda yetersiz hissediyorum kendimi. Bu hayata karşı. Keşke çok sağlam yapıda olabilsem ve hassas duygularımı aldırabileceğim bir ameliyat olsa:)...