NE BİLEYİM .. BU SEFER BULAMADIM BAŞLIK .. "ÖYLESİNE" OLSUN ..

Bu akşam yazasım var. Yazıp ta yatasım var:)

Kafam çok meşgul, sıkıntılı bu aralar.

Eee bu blog niçin anam? 

Kendim için!!!, içimdekileri yazıp rahatlamak için. 

Öyle başladın ya bu blog hayatına.. 

Kalem defter ile günlük tutacağıma, bilgisayarda yazayım dedim. 

Bundan dolayı, bu yazı beğenilir mi, bu yazı gider mi falanı da filanı da cık , bana uymuyor. Yazamıyorum o zaman. Rahat olamıyorum.

Neyse bu akşam melankoli gecesi. Geleceği düşünüp korkuyorum. Ya bana birşey olursa, çocuklarım ne olur? Ex'in bir küsüp bir barıştığı arafta kaldığı sevgilisi ile O'nun ellerine mi kalır çocuklar? Kafamda kuruyorum, Nasıl olur? Ex'in anne ve babasını sevdiğimi daha önce yazmışımdır, onlar ilgilenirler mi acaba? Baba tarafında iken çocuklar, benim ailemle çocuklar arasına mesafe girerse.. Offff. Anlayacağınız şunu diyebilirim. Boşanmadan belli bir süre sonra (şu an yaklaşık 1 sene olacak), Ex'i değil de üzerinizde yarattığı sıkıntıyı, rahatsızlığı ve üzüntünün etkilerini hesap edip böyle şeyler düşünüyorsunuz. değil mi? Bir tek ben mi düşünüyorum yoksa. 

Neyse...

Hep Allah'a şöyle dua ediyorum "Lütfen Allah'ım çocuklarımın başından beni eksik etme". Amin...

MELANKOLİ

"Kendi çölüne yollandığında, kim kurtulabilir kırbaçlanmaktan?" Hamlet...

Düşündüm, düşündüm,tekrar okudum tekrar okudum. Evet ya dedim. Kendi kendime kalınca niye hep kendimde bir hata arıyorum, suçluyorum kendimi. Adam söylemiş bilmem kaç yüzyıl önce. Ben daha yeni keşfediyorum.
Aslında Freud melankoliyi tanımlarken hastalık olarak niteliyormuş. Ama insanın kendini keşfetmesine giden yolun da bu olduğunu söylüyor. Ve diyor ki "kendini tanımak ile kastettiğimiz bilgiye oldukça yaklaşmış sayılır, o zaman bizim de aklımıza insanın böyle bir bilgiye ulaşması için neden hasta olması gerektiği gelir". Evet.. beyle işte... Bu aralar Freud'a taktım. Anlıyor muyum? Cık. On kere okuyorum bir cümleyi:)
Belki bunu bile anlamamışımdır. Çalış beyin, kullanılmayan hücreler çalııışşşş...