Biri var.
Beni uzaktan iki senedir hayranlıkla gözlediğini söyleyen.
Hayallerindeki kadın olduğumu söyleyen.
Bir kere pas vermem için perde arkasından her sabah gidişimi gözleyen,
Akşamları yine perde arkasından benim gelme saatimi bekleyen biri.
Dolu dolu biri.
Hiç hayatımda beklemediğim biri.
Ben iki sene pas vermeyince taşınmaya karar verip, bir de üstüne üstlük evlenecek olan biri.
Acayip bir şey.
Hem de çok acayip.
Bugün bana piyano çaldı. Benim için ilk kez ve son kez çaldı. Bu bir başlamayan şeyin vedasıydı.
Konuşmadı.
Bakıştık, hoşçakallaştık...
Çok acayip birşey...
Anlatamam, anlatamıyorum.
Keşke kapılarımı bu kadar kapamasaydım diyorum.
Başka da birşey demiyorum...
