Kabuğuma çekildim, ikizlerimle....
Yalnızlığı iyice içime çekiyorum, sindiriyorum, kendimi dinliyorum...
Çocuklarımı daha çok anlamaya çalışıyor onlarla daha çok vakit geçiriyorum.
Kıştan çıkıp Bahar'ı karşılıyorum.
İçimde buruk bir hayatın kırıntıları var.
Ve ağzımda hep acı bir tat..
Bir yanım eksik, yüreğim yarım..
Hayat neşe vermiyor, bir tek çocuklar ve bazen iş.
Tutunacak dallarım bunlar.
Her gün aynıya uyanıyorum.
İçimde yaşam kıpırtıları yok.
Bazen böyle bir hayatı niye yaşıyoruz ki diyorum.
Boş geliyor herşey. Anlamsız.
Nitekim mutsuzum.
Geçen sene ki coşku yok içimde artık.
Boşver gitsin!!!
Yeni felsefem.
Herşeyi boşveriyorum.
Anlamı olmadığı için hayatın, hayatla ilgili hiçbirşey yapasım yok...
Boşluktayım.
Sabahlara artık heyecanla kalkmıyorum.
Yaşama sevincimi ne mi götürdü?
İnsanlar...