POOOK Gibiyim!

İkizler okula başladığından beri akşamları çok zor uyuyorlar uykuları geliyor ama 23:00  ten önce uyumuyorlar. Düzenleri bozuldu. Akşam en son ben de sinir krizi geçirdim, oturduk üçümüz ağladık. Sonrasında ikizlerden biri kustu. Meğer okulda dondurma yedirmişler, mideyi üşütmüş. Yavrum ondan uyuyamıyormuş.  Neyse komple yatak üst baş hepsini bir güzel değiştirdik. Yatağa inci tanesi gibi dizildik, üç bayan. Vallahi kızlar dedim ben dayanamıyorum uyuyacağım, sızmışım ağlayarak. Onlar ne zaman uyudular hiç bilemiyorum. Sürekli bır bır bır... okula gitmeyeceğim, uyumayacağım, anne canım sıkılıyor, anne dişlerim çıkmasın ağrıyor... gürülteleri arasında resmen sızmışım. İyi ki sızmışım yoksa kendime birşey yapardım. 

Kafamı duvara doğru vurmak istediğimi hatırlıyorum bir ara..

Nitekim sabahı hayırlısı ile ettik,sabahta şükrettim ters bir hareket yapmadığım ve ex’i arayıp ana avrat küfretmediğim için.  Haketmiyor mu, dibine kadar hakediyor. Ama ne dedik: “Seni Allah’a havale ediyorum” aynen böyle. Hiç yokmuş gibi düşünüyorum. Annem sabah dedi ki “onu arayıp ne yapacaktın”, “bir de o olsaydı o çocuklardan beter, boşşşveeer olmaması daha iyi”; vallahi bu kadın var ya bir de okusaymış filazof olurmuş. Öyle akıllar veriyor ki, saatlerce konuşmuyor öyle. Sadece bir cümle ediyor, tamam. Ama bu dönemde anneciğimi de hırpalamadım değil, çok ağladığım ,bağırdığım dönemlerim oldu. Özür dilerim annem dediğimde bana ne dedi; “bana bağır , bağıracaksın tabi başka kime bağıracaksın, ağlamak istiyorsan da ağla, ağlamak iyileştirir” . Yaaa işte annelik böyle birşey, ne kadar kırıp döksen de onlardaki çocuklarının sevgisini hiçbirşey yıkamaz. 

Seni seviyorum annem, iyi ki varsın.