
Kafamı duvara doğru
vurmak istediğimi hatırlıyorum bir ara..
Nitekim sabahı hayırlısı ile
ettik,sabahta şükrettim ters bir hareket yapmadığım ve ex’i arayıp ana avrat
küfretmediğim için. Haketmiyor mu,
dibine kadar hakediyor. Ama ne dedik: “Seni Allah’a havale ediyorum” aynen
böyle. Hiç yokmuş gibi düşünüyorum. Annem sabah dedi ki “onu arayıp ne yapacaktın”,
“bir de o olsaydı o çocuklardan beter, boşşşveeer olmaması daha iyi”; vallahi
bu kadın var ya bir de okusaymış filazof olurmuş. Öyle akıllar veriyor ki,
saatlerce konuşmuyor öyle. Sadece bir cümle ediyor, tamam. Ama bu dönemde
anneciğimi de hırpalamadım değil, çok ağladığım ,bağırdığım dönemlerim oldu. Özür
dilerim annem dediğimde bana ne dedi; “bana bağır , bağıracaksın tabi başka
kime bağıracaksın, ağlamak istiyorsan da ağla, ağlamak iyileştirir” . Yaaa işte
annelik böyle birşey, ne kadar kırıp döksen de onlardaki çocuklarının sevgisini
hiçbirşey yıkamaz.
Seni seviyorum annem, iyi ki varsın.