ÇOCUKLARIM...

İkizler bu haftasonu babaannelerine gittiler, Yani şehirdışındalar. Sabah onları uğurlamak o kadar zor geldi ki. Evet, biliyorummm. Haftasonu zaten babalarında kaldıkları oluyor. Ama bu sefer durum biraz daha farklı. Daha önce yazdığım gibi kayınvalide ve kayınpederi severim. Hatta bir keresinde şöyle bir cümle kurmuşluğum bile vardır " bu evlilikte son zamanlarda kocamdan çok kayınvalide ve kayınpederimi daha çok sevdim " diye. Gittikleri şehri de bir o kadar severim. Sürekli gittiğimiz ve güzel vakit geçirip evimize döndüğümüz o şehre, o eve, çocuklarım bensiz gittiler işte. Aklım onlarda kaldı. O şehirle ilgili bensiz anıları olacak. Orada geçirdikleri mutlu anları görememek.Ve uzakta olmaları. Özledim yavrularımı, kokularını, herşeylerini.. Hayatımda ki vazgeçilmezliklerinin gün geçtikçe bu kadar artacağını hiç düşünmemiştim. Bu duygulara hazırlıklı değilmişim. İnsan çocukları olmadan yarım diyorlar ya.Çok özlüyorum onları. Gece kalkıp odalarında gidip öpüyorum, kokluyorum. Allah'a da hergün şükrediyorum.