19 Şubat 2017 Pazar

BLOĞUMU SEVİYORUM

Blog yazmaya başlama nedenim, ayrılık aşamasında içimdekileri döküp rahatlamaktı. Bu dünyada benim gibi ayrılık yaşayan bir çok annenin bloğuna rastlamam yalnız olmadığımı hissettiriyordu bana.
Hatta yorumlar geldiğinde mutluluktan havalara uçuyordum. Değer görüyordum ve yalnız değildim. Başıma gelenler birçok insanın başına gelmişti ama bir şekilde herkes atlatıyordu. Ya da atlatmaya çalışıyordu.
Acılı bir anne, hele kızgın ve öfkeliyse içindeki bu duyguları çocuklara göstermeden ayakta durması gerçekten çok zor.
Bu blog benim canyoldaşım oldu.
Herkes yaşadıklarımı 2 sene sonra atlatacağımı söylüyordu. Benim de neredeyse 3 seneye yaklaşıyor.
ATLATMIYORSUN!
Sadece ALIŞIYORSUN!
Asla UNUTMUYORSUN!
Sadece daha az HATIRLIYORSUN!


Bu süre zarfında da bloğa yazmayı azaltıyorsun. Benim gibi. O dönemlerdeki bazı takip ettiğim bekar anneler blog yazmayı bıraktı ya da bloğunda yazanları sildi. Blogtan almak istediklerini aldılar ve yollarına devam ediyorlar.


Ben de yoluma devam ediyorum, tek fark loğusa sendromu gibi benim atlatmam çok uzun sürüyor. Daha az olmasına rağmen içimdeki öfke ortaya çıktığında ilki gibi hissettiriyor.
Bundan dolayı bu bloğa ihtiyacım var daha.. Ben buralardayım demek istedim sizlere.





Hiç yorum yok:

Yorum Gönder