10 Nisan 2016 Pazar

YIKIMLARIM'IN ÖZETİ

Daha 4 senelik evliydik, arkadaş askere giderken bir sapıttı. Bunalımlara girdi. İş yerindeki meslektaşına aşık olduğunu söyledi. Falan filan.
Peşini bırakmadım, kayınvalidem de destek oldu. Sonrasında askere gitti gününü gördü ve bir şekilde atlattık. Hiç olmamış gibi devam ettik.
İki sene sonra tekrar aynı konu patlak verdi. Hem de ben işsiz kalmışken. Evde 4 yada 5 aydır oturuyordum, bir şeyler yapıyordum ama para getirmiyordu. Aslında işsizken yaptığım o işe devam etseydim şu an paraya para demiyordum:) Ama arkadaş destek olmadı bana, iş bulmam için her gün kafamın etini yedi. Bütün hevesimi kaçırdı, iş ilişkilerimde ilerlememe psikolojik olarak engel oldu. O'na sorsanız sen istiyorsan yapsaydın ben ne yaptım diyebilir şimdi. Ama beni anlayan anladı. Hele de böyle koca geçmişi olanlar daha iyi anladı. Neyse ben iş ararken boşanmak istedi. İşsizim iş bulayım, ne olur yapma dedim. Yok söz dinletemedim. Peşinden koştum, yuvamı kurtarmak için her şeyi yaptım. Falcıya bile gittim. Falcıdan aklımda kalan tek şey, sakın yuvanı bozma ne gerekiyorsa yap, ileride istediğini alacaksın. Ama şimdi ayrılırsan sen çökersin, yıkılırsın toplayamazsın dedi.
E zaten manzaraya bakın, iş yok, ev-araba zaten yok, kira ödüyorum. Tutunacak bir dalım, umut olacak çocuklarım yok. Nitekim köprüden atlamamak için her şeyi denedim. Olmadı, evden gitti. Ailem geldi yanıma bir süre. Sonra bir baktım iki blok ötede ev tutmuş.Neyse, olaylar olaylar.. Ailem istemedi yakınlarımda O'nu. Kimin ailesi ister ki. Deli mi ne , ne diye benim muhitime geliyorsun,sorarlar adama.
Neyse şans eseri gazete ilanından halen çalıştığım işi buldum. Özelliklerimin kat ve kat altında. ama yapacak bir şey yok. Hemen başladım. Bu arkadaş yakınıma taşındıktan sonra tabi canı sıkılmaya başladı. Geri döndüğü kapıda da istediğini bulamadı herhalde tekrar iletişim kurmaya başladı. İstemedim, bayağı mücadele ettim. Boşanma davası açmıştık. O gün adliyeye gitmeden önce buluşmak istedi. Buluştuk. Gidemedik adliyeye. Neyse , tekrar barışmalar, eskiyi unutup öne bakmalar falan filan.. Sonra mı ne oldu? Sonraki yıllarımız oturaklı geçti, hatta güzel, mutlu anılarla dolu. Bu olaydan 4 sene sonra hamile kaldım. Hemen güvenemedim, O'da güvenemedi herhalde kendine.4 sene ve çocuklar doğduktan sonraki 2 sene çok güzel geçti.
Sonra çocuklar büyümeye başlayınca, hastalıklar, uykusuzluklar, ağlamalar.. Bu arkadaş bunalıma girdi yine. Hatta 23 Nisan her yer tatil bizim çalışmayı sevmeyen, iş yerindeki herkesten nefret ettiğini söyleyip, sürekli kötü konuşan arkadaşın o gün çalışası geldi.Ben de aldım kayınvalide, görümce cümbür cemaat pikniğe gittim. Orada durumu konuştum. Annesi haklı olarak ne olur mücadele et, yuvanı kurtar, iki çocuğun var dedi. Ben de , bak gözümüzün önünde kızın var, 6 aylık çocukla bıraktı kocasını, oğlunuz da aynı dedim. O yüzden beni seviyorsanız bana mücadele et demeyin dedim. Ve konuyu kapattık. Sonraki günler işlemlere başladık. Ama bu iş bedelsiz olmaz dedim kendi kendime. Kendimi ve çocuklarımı ne kadar güvenceye aldırabiliyorsam aldırdım. Elimden geleni yaptım.Ve nitekim aslında gitmek isteyen O görünse de ben O'nu bıraktım...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder