İnce topukları çekmişim, şifon gömlek giymişim, toplantım var. Migrenime rağmen süslenmiş püslenmiş hazırlanmışım.. İkizlerin okul da tatil. Onları okula bırakma derdi de yok. Artık işe geç kalmam için bir sebep yok. Sallana sallana arabayla işe gidiyorum. Hatta baktım vakit var, orman yolundan gidiyorum. Ağaçlık, sessiz huzur verici...Sap soldan dönüş yap derken (tüüü benim migrenime-ilaçlar uyuşturmuş kafayı-uçuyorum sanki..) refüjün üstünden geçiverdik. Sonuç; aşağıda.... Kalbimi arabaya gömdüm sonunda arabaya gömdüm..
Karşıdan marketçi bağırıyor, bişey oldu mu abla (ne ablası uleennn cillop gibi hatunum kim der iki çocuk annesi) . Yok olmadı dedim, çektim kenara, aradım işyerini. Gelip beni alsınlar diye. Çıktım kaldırıma yaktım bir sigara.. Tühh lan dedim koyduk mu arabanın aq..... Boşver gitsin... Buna da ağlamayacağım dedim kendi kendime. Zaten 1 aydır poku yemişim afedersiniz. Kendime de söz verdim, bundan sonra ağlarsan senin ağzı... sıça....m dedim.
Durum bu..
Aha da kalbim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder